MONTES VECIÑAIS
RAICEIRAS BEN CHANTADAS NA TERRA
Roteiro arqueolóxico, degustación de
cogumelos e magosto
Coa presenza de membros da Xunta Rectora da
Comunidade de Montes de Candeán
SÁBADO, 10 DE NOVEMBRO
17:00 horas
Unión Veciñal, Cultural e Deportiva de
Candeán
Devesa, 2. Candeán (Vigo)
Actividade libre e gratuíta
 |
| Parque forestal do Vixiador, no Monte Veciñal en Man Común de Candeán |
OS GRANDES DESCOÑECIDOS
Sobre
os montes veciñais en man común pesa unha lousa de silencio. Ao igual que a
respecto de tantas outras realidades xenuinamente galegas, os medios de
comunicación social manteñen verbo deles un mutismo ignorante ou sospeitoso. Ao
conxunto da sociedade só se translada unha visión nesgada, sectaria e
interesada, por exemplo cando os grupos de presión económicos pretenden
apropiarse deles como chan barato para as súas especulacións. Ou cunha visión
catastrofista e anecdótica cando os lumes inzan as serras ou hai conflitos de
lindes, de gando ceibo, de vertedoiros...
Daquela, non é raro aínda sentir falar de “o monte é de todos”, e outros slogans confusos herdeiros do forestalismo franquista que tan pouco acaía ao monte galego e que tanto dano e emigración provocou. Pois non, o monte non é de todos;, “o monte é noso” como proclamaba o filme que nos anos 70 retratou a loita pola devolución dos montes veciñais. Porque o monte é dos veciños e veciñas comuneiras de cada paroquia determinada, das persoas que teñen “casa aberta e con fumes”, de quen vive día a día nas zonas rurais relacionadas co monte, que poden ser periurbanos, pero que normalmente se trata de aldeas espalladas polas montañas e serras galegas. Quen mellor ca elas para decidiren sobre o destino que darlle aos seus montes? Iso non quita que os montes veciñais sexan montes abertos, accesíbeis ao conxunto da sociedade, pero non para facer calquera cousa, como se non tivesen donos. Porque os montes veciñais non son nin públicos nin estritamente privados particulares, e si colectivos, do conxunto de membros residentes nunha entidade de poboación, normalmente a paroquia.
As Comunidades de Montes Veciñais en Man Común son entidades cunha fonda raíz democrática, participativas, que desenvolven equilibradamente tres funcións, como son a económica, a ambiental e a social e que xeran benestar e cohesión ao largo de todo o país. Asemade, son o único recoñecemento efectivo das paroquias galegas a nivel legal e constitúen un dos feitos diferenciais da nación galega. Poderían chegar a ser o xerme dunha economía e dun xeito de vida diferentes para o noso rural, que fose alén do actual sistema capitalista depredador dos recursos e das persoas. Porén, unha chea de atrancos limitan o seu funcionamento, e aínda poñen en perigo a súa supervivencia. Por citar dous dos máis evidentes: unha fiscalidade inxusta que trata ás comunidades de montes como se foren empresas e a ameaza da privatización que a administración estuda seguindo os apelos das empresas forestais e da celulosa.
Daquela, non é raro aínda sentir falar de “o monte é de todos”, e outros slogans confusos herdeiros do forestalismo franquista que tan pouco acaía ao monte galego e que tanto dano e emigración provocou. Pois non, o monte non é de todos;, “o monte é noso” como proclamaba o filme que nos anos 70 retratou a loita pola devolución dos montes veciñais. Porque o monte é dos veciños e veciñas comuneiras de cada paroquia determinada, das persoas que teñen “casa aberta e con fumes”, de quen vive día a día nas zonas rurais relacionadas co monte, que poden ser periurbanos, pero que normalmente se trata de aldeas espalladas polas montañas e serras galegas. Quen mellor ca elas para decidiren sobre o destino que darlle aos seus montes? Iso non quita que os montes veciñais sexan montes abertos, accesíbeis ao conxunto da sociedade, pero non para facer calquera cousa, como se non tivesen donos. Porque os montes veciñais non son nin públicos nin estritamente privados particulares, e si colectivos, do conxunto de membros residentes nunha entidade de poboación, normalmente a paroquia.
As Comunidades de Montes Veciñais en Man Común son entidades cunha fonda raíz democrática, participativas, que desenvolven equilibradamente tres funcións, como son a económica, a ambiental e a social e que xeran benestar e cohesión ao largo de todo o país. Asemade, son o único recoñecemento efectivo das paroquias galegas a nivel legal e constitúen un dos feitos diferenciais da nación galega. Poderían chegar a ser o xerme dunha economía e dun xeito de vida diferentes para o noso rural, que fose alén do actual sistema capitalista depredador dos recursos e das persoas. Porén, unha chea de atrancos limitan o seu funcionamento, e aínda poñen en perigo a súa supervivencia. Por citar dous dos máis evidentes: unha fiscalidade inxusta que trata ás comunidades de montes como se foren empresas e a ameaza da privatización que a administración estuda seguindo os apelos das empresas forestais e da celulosa.
Fronte
á desvalorización dos montes veciñais queremos espallar unha das moitas
experiencias concretas de Comunidades de Montes que traballan en positivo.
Achegarémonos á Comunidade de Montes Veciñais en Man Común de Candeán, no Val
do Fragoso, onde coñeceremos o seu funcionamento e camiñaremos tres quilómetros
polo roteiro arqueolóxico para ver as trece mámoas existentes. Xa á tardiña,
degustaremos diferentes especies de cogumelos que se dan na zona, así como
castañas e viño nun magosto acompañado por pandeireteiras e grupo de gaitas.
Sem comentários:
Enviar um comentário